Centraal Amerika - mails

Hiephoi, we zijn dr eindelijk!! Toch heel raar dat je een vliegtuig moet nemen uit Ecuador, terwijl Panama maar twee landjes verderop ligt... Maar ja, Colombia is en blijft nu eenmaal geen lieverdje, dus niet doorheen te reizen voor ons. De laatste week in Ecuador hebben we heerlijk in Kamala aan de kust gezeten met een geweldige Fullmoon party! Foto´s komen later nog wel ns... De voorlaatste dag in Quito was nogal stressy aangezien we onze vliegtickets nog moesten ophalen (achteraf gezien maar goed dat we dat niet eerder hadden gedaan) onze bagage nog sorteren, geld ophalen en afscheid nemen. Maar het geld ging niet lukken, want dat lag in de kluis op kantoor samen met Esther´s bankpas en creditcard en toen... ging de kluis niet open. Wytze (onze baas) heeft nog vanalles geprobeerd met Ecuadoraanse techneuten en al, maar helaas.... het ging niet open!! Maar gelukkig hadden we wel onze tickets en konden we geld van kantoor lenen dus op naar PANAMA! (bankpas en geld worden naar Costa Rica gestuurd...)
Onze vliegreis is goed verlopen (hoewel Esther het nog steeds maar helemaal niks vindt) en om zeven uur ´s avonds kwamen we aan in hostal Voyager in Panama City. Helaas was er geen tweepersoonskamer vrij dus moesten we met een Amerikaanse alcoholist en nog een jongen op een slaapzaal. Vandaag kwam er wel een privekamer voor ons vrij en kunnen we lekker... vanalles doen wat we willen!
Vanmorgen zijn we natuurlijk naar het Panamakanaal gegaan om te kijken hoe die grote cargoschepen door de sluis geloodst werden. Prachtig om te zien, maar de groepen Amerikanen waren ronduit ergerlijk. Wat een lui zeg. Brulapen zijn er niets bij.
Vanmiddag een beetje door de stad gewandeld en de eerste indrukken van Panama zijn erg goed. De mensen zijn werkelijk supervriendelijk (terwijl wij verdwaald rondliepen met onze neus in de Lonely Planet kwam er direct iemand naar ons toe om te helpen!), Panama City ziet er modern en schoon uit en de bussen zijn helemaal geweldig. Ze lijken een beetje op vrachtwagens en zijn beschilderd met hele coole cartoons of andere dingen. Alles goed dus hier!
Morgen gaan we naar het Nationale vliegveld om een poging te wagen voor een goedkope vlucht naar Bocas del Toro (tropische eilandjes aan de grens van Costa Rica). Esther heeft nog een studentenkaart waarmee ze voor de helft van de prijs kan vliegen, waardoor vliegen voor ons samen goedkoper is dan een bus nemen!! Maar we weten pas of we mee kunnen als we op het vliegveld zijn, want die goedkope tickets kunnen alleen vlak van tevoren gekocht worden. We zien wel of het lukt en zo niet, dan nemen we een bus.

Tot zo ver ons bericht uit een warm Panama Town!


Onze eerste stop in Costa Rica was in t plaatsje Puerto Viejo de Talamanca. Een leuk surfplaatsje vlak aan de Panamese grens. Het schijnt dat deze plek de laatste jaren een enorme groei heeft doorgemaakt en het aantal hostalletjes en lodges was inderdaad ontelbaar.... Wij verbleven in een surfhostal (waar waren de surfers?? alleen maar ouwe lui!) voor een prima prijsje! De eerste dag heerlijk aan het witte strandje gelegen en gezwommen in de helderblauwe baai met veel schreeuwende kids. 's Avonds werden we getrakteerd op een luiaard die in een lage boom aan t strand aan het eten was. Je kon 'm bijna aanraken, zo dichtbij was 'ie!
De volgende dag vonden we dat we toch maar eens iets aktiefs moesten doen, dus huurden we twee fietsen en gingen we de omgeving verkennen. Het enige waar Esther op doelde waren luiaarden en toekans... Onderweg kwamen we inderdaad veel tropische vogels tegen, maar helaas geen toekan. Na twee uur speurwerk vond ze wel een luiaard die in een boom lag te slapen (t beestje doet z'n naam eer aan) dus haar dag was weer goed! De toekan liet zich niet zien, dus zullen we in een ander natuurpark in Costa Rica nog eens goed moeten zoeken.
Na twee nachten vertrokken we naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica. Gister hadden we een gesprek met de bazin van het hoofdkantoor waar we voor werken en daarna hebben we wat door de winkelstraat gewandeld, maar verder was er niet zo veel te beleven. We vertrekken dan straks ook naar een plaatsje vlakbij de vulkaan de Arenal, die dagelijks z'n lava spuwt...
Hierover later natuurlijk meer!

Hast la pasta!
Vanuit San Jose dus opweg naar La Fortuna, een klein dorpje aan de voet van de aktieve vulkaan de Arenal. De busrit ernaar toe zou vier uur duren, maar de claustrofobische, veel te hete bus deed er vijfeneenhalf uur over. Uiteindelijk toch in La Fortuna beland en we zaten in een erg leuk hostalletje van Ome Pete uit Amerika... De volgende morgen lekker in een hangmatje in de achtertuin gelegen om daar een kudde tropische vogeltjes te bewonderen die van een tros bananen zaten te smullen. En waarachtig komen er ook nog twee toekans voorbijvliegen die waarschijnlijk een nest in de buurt hebben, want gedurende de volgende dagen zien we ze vaker.
We boeken ook nog een toertje naar de aktieve vulkaan waar we inderdaad de vuurballen van de helling af zien rollen. Het lijkt net prive-vuurwerk...!
Na dit spektakel gezien te hebben gaan we nog naar prachtige thermische baden onderaan de vulkaan. We leken meteen drie jaar jonger.
Hoewel we maar drie nachten hier wilden blijven, slapen we er nog een vierde nacht, omdat Esther ziek op bed ligt. Gelukkig kunnen we uiteindelijk vertrekken naar Liberia, een stad in het Noorden vanwaar we vertrekken naar Nicaragua. De volgende ochtend nemen we vroeg de bus naar de grens waar we weer een erg corrupte ervaring met de grenspost hebben.... Lees verder bij Nicaragua!!
Wat een belevenis!! We naderen rond half 11 de grensovergang als we plotseling achter een hele lange rij wachtende vrachtwagens en bussen blijven steken. We blijven een half uur zitten todat wij en alle andere backpackers besluiten om maar naar de grens te lopen. Het is maar een kleine 20 minuten, maar zo bloedheet dat alle kilo's extra op je rug drukken. Eenmaal bij de grenspost staat er een gigantische rij wachtende mensen en de moed zakt ons in de schoenen. Totdat... de corruptie ons redt! Een jongen met een petje komt vragen of wij de rij 'af willen snijden' tegen een bedrag van $ 5,- .Esther moet met de paspoorten met hem meelopen. (Ze worden vast minder boos op onschuldig lijkende blonde meisjes) Hij geeft de wacht die de mensen het hokje binnenlaat wat geld en Esther komt via een omweg in de rij voor de migratie te staan. Binnen 10 minuten is ze buiten en als de andere backpackers dat zien willen ze allemaal! Het is namelijk 3 uur wachten als je in de rij blijft staan! Wij lopen snel naar de migratie van Nicaragua en daar aangekomen staat er niemand te wachten! Wij zijn ze dus gelukkig allemaal voor! Maar om onze stempel te krijgen moeten we wel even $ 7 dokken, terwijl het maar $ 2 is! Maar ja, we hebben toch de stempel nodig dus (na eerst weer dollars te wisselen wegens geen wisselgeld) betalen we maar en zijn we in Nicaragua! We nemen een goedkope taxi naar de haven van San Jorge. Vanuit daar nemen we een boot naar Isla Ometepe. (Lees volgend item...)
Vanuit de taxi zien we het gigantische Nicaraguameer al liggen en de twee vulkanen die we ook kunnen zien blijken het eiland Isla Ometepe te vormen. We komen aan bij de haven waar een hevig schommelend bootje ligt die we moeten nemen om daar te komen. Tijdens de reis stuitert het schuitje over twee meter hoge golven om we moeten ons goed vast houden om niet van de stoel af te glijden. Esther kan alleen maar denken aan kiten, want er staat hier een perfecte wind, het is een gigantisch meer en de golven zijn ook niet verkeerd....
Op het eiland aangekomen nemen we een bus naar Merida, waar een leuk hostalletje schijnt te zijn. De bus doet drie uur over zo'n 50 km, omdat de weg een stoffig en stenig hobbelpaadje is... Het is wederom bloedjeheet en het stof dwarrelt steeds de bus binnen. Uiteindelijk komen we tegen vijf uur onder de stof aan (het wordt dan al schemerig) en het hostalletje blijkt niet zo leuk te zijn als we dachten. We krijg de slechtste kamer voor $ 12,- ooit en 's avonds zien we de ratten boven het bed lopen... Het avondeten ziet er lekker uit, maar er vallen per minuut zo'n tien vliegjes in het bord, want het stikt er van die beestjes.
De volgende dag vertrekken we dan ook vroeg naar een andere bestemming en deze keer krijgen we een leuke, goedkope plek met zelfs een strandje voor de deur. We hangen daar wat rond en besluiten om de volgende dag naar Granada te gaan waar we goede verhalen over hebben gehoord. Als we de volgende morgen op de bus wachten zien we nog een Howler-aapje, een zwart aapje met een witte kop.
De boot is deze keer een stuk kalmer, hoewel er nog steeds een flinke wind staat. De reis naar Granada verloopt prima en in dit stadje lijkt het of we vijftig jaar terug in de tijd gaan. Het stadje bestaat uit koloniale, Spaanse panden en de Taxi's zijn paarden met een koets! Hoewel de panden van buiten vrij sober aan doen, zijn de patio's echt prachtig!! Ook het hostalletje waar we zitten is erg leuk met veel kunstwerken, kleurtjes, teksten en nog veel meer dingetjes die door de backpackers zelf gemaakt zijn! Hier zitten we dus sinds gisteren en we blijven nog twee nachtjes om vervolgens naar Leon te vertrekken!
Hoewel we van te voren erg weinig informatie over Honduras kregen, is het werkelijk een prachtig land om te bereizen. Het toerisme is lang niet zo aanwezig als in de andere landen van Centraal Amerika en juist dat maakt het heerlijk om hier te zijn.
Vanuit Leon in Nicaragua vertrokken we naar de grenspost van Honduras. Dit is nogal een ongebruikelijke grensovergang en de rit ernaar toe ging over een verschrikkelijke hobbelweg en duurde 2,5 uur. Eenmaal uit de bus werden we direct belaagd door tien mannetjes die een fietstaxi hadden en ons naar de grens wilden brengen. Aangezien de hele trip van migratie naar migratie 3 km was, namen we maar twee van die ventjes en zijn we uiteindelijk afgezet voor $5,- per persoon....
Uiteindelijk zijn we die dag nog in Tegucigalpa beland, de hoofdstad van Honduras. Onderweg hebben we nog enkele kindjes blij gemaakt met de knuffels die Lissy voor hun ingezameld had. (Happy-tails van de supermarkt, de kids vinden ze helemaal geweldig!) De hoofdstad was geen bal aan, dus we zijn snel doorgereisd naar het meer Yojoa, het mooiste plekje waar we tot nu toe hebben gezeten. We verbleven in een spotgoedkoop hostalletje gerund door een Amerikaan uit Oregon. Hij heeft daar zn eigen brouwerij, dus we konden heerlijke biertjes kopen in allerlei smaken (maar Esther lust helemaal geen bier, zelfs niet als het naar abrikozen smaakt...) Het kostte ook geen klap, $1,- voor een pull. Het eten was ook voortreffelijk en veel te goedkoop. De eerste avond was het volle maan en we mochten van de eigenaar met zijn supersonische telescoop naar de maan kijken. Echt geweldig, je kon de kraters zien liggen en zelfs de meteorieten in het midden! Wij hadden de maan nog nooit van zo dichtbij gezien...
De volgende dag gingen we in een bootje op het meer varen. Het meer was adembenemend mooi en zo stil... de enige geluiden die we hoorden waren van de vogels die er zaten. En ook deze plek zou weer perfecto zijn om te kitesurfen, want elke middag is er een stevige bergwind die over het meer blaast. Kortom, een heerlijk rustig plekje waar we maar 1 andere toerist tegen zijn gekomen (wel een NL-er).
Na Yojoa door naar de ruines van Copan, aan de grens van Guatemala. We kwamen direct terecht in een klein dorpje met hordes toeristen wat dan wel weer even een domper is. De ruines daarentegen waren prachtig. Je voelde gewoon dat hier duizenden jaren terug een prachtig rijk was gevestigd waar we nu alleen de restanten nog van kunnen zien. De mensen moeten toen heel wat in stenen gebikt hebben, want vrijwel elke steen had een sculptuur van een of andere god. We hebben uiteindelijk drie uur door het park gelopen en bovenop de tempels van koning huppeldepup de 12e gezeten. Vanuit Copan vertrokken we naar de grensovergang van Guatemala en die verliep ook heerlijk rustig ( in vergelijking met de voorgaanden ).
Nadat we het mooie Antigua vrij snel verlieten (duur!), kwamen we in Panajachel terecht. Dit plaatsje ligt aan het bekende meer Lago Atitlan. Rondom dit meer liggen allemaal kleine Mayadorpjes waar de inwoners allerlei souvernirs produceren en ze vervolgens aan de toeristen proberen te verkopen. Panajachel was eigenlijk ook niet meer dan een hele grote markt met hotelletjes en restaurantjes. Toch was het er gezellig en zijn we er uiteindelijk drie dagen gebleven. Esther kon het natuulijk niet laten om wat souvenirs te kopen, maar het bleef beperkt tot een broek, wat kettinkjes en drie jongleerballen waar ze nu mee aan ´t oefenen is. Ook hebben we nog een tochtje naar San Pedro -aan de overkant van het meer- gemaakt wat bekend staat als een hippie-oord, alias marihuanadorpje. De hippies waren inderdaad aanwezig en natuurlijk kregen wij ook een aanbod om wiet te kopen (dat krijgen we bijna overal, zien we er soms uit alsof we drugs nodig hebben?) maar dat aanbod sloegen wij natuurlijk wijzelijk af. Helaas voor de hippies was er ook politie aanwezig en een enigszins onder de drugs verkerende, verwilderde hippie werd tussen twee agentjes in afgevoerd. Verder viel er in het dorpje niet zo bijster veel te beleven, dus zijn we al vrij vroeg weer teruggekeerd naar Panajachel.
Op zondag stond de bekendste markt van Guatemala in Chichicastenango op het programma. We vertrokken de dag er voor al naar dit plaatsje om ´s morgens vroeg op de markt te kunnen zijn. De markt leek veel op die van Otavalo in Ecuador en aangezien er bussen met toeristen op af kwamen schoten de prijzen omhoog. We kochten er dan ook vrijwel niets.
Aangezien het vanuit Chichicastenango erg moeilijk was om naar het noorden van Guatemala te reizen, bedachten we ineens dat we maar richting de grens van zuid-Mexico wilden gaan. Onderweg maakten we nog een tussenstop in Quetzaltenango (of Xela) waar we twee nachten bleven. Een heel leuk stadje met heerlijk eten en veel jongeren die er Spaans leren. We zaten voor $2,50 in een kamer met kabel TV en hebben dan ook veel Engelse films gekeken! Na twee nachten in Xela gingen we dus gister op weg naar de grens met Mexico. Een erg lange rit, maar de grensovergang verliep ook deze keer gelukkig erg rustig. Eenmaal in Mexico kregen we weer een paar nieuwe ervaringen met de overheid, maar daarover meer bij de afdeling Mexico!
Tijdens onze reis kregen we van verschillende backpackers te horen dat de provincie Chiapas in Mexico erg mooi moest zijn. Aangezien we op de terugweg toch via het Noorden van Guatemala komen, besloten we maar om aan de westkant van Guatemala de grens naar Mexico te nemen. Eenmaal Mexico binnen werden we door een mannetje van de gezondheidsdienst gevraagd naar ons inentingsboekje. O jee, die van Esther lag nog in de kluis in Quito... Gelukkig was de man erg vriendelijk en mochten we Mexico zonder problemen binnen. Vanuit de grensovergang namen we een supercomfortabel airco-busje naar San Cristobal de las Casas. Naast nog vier andere backpackers zaten er zes 'lokale' Mexicanen in het busje, maar lang zou dat niet duren. Op de weg naar San Christobal werden we maar liefst zes keer gecontroleerd door de vreemdelingenpolitie. Bij de tweede controle werden er een man en een vrouw uitgehaald waarvan de papieren blijkbaar niet in orde waren. Bij de volgende controles werd aan de lokale mensen gevraagd waar ze vandaan kwamen, waar ze naartoe gingen en werden de papieren gecontroleerd. De zesde controle werd hun echter fataal en de overige vier lokalen werden uit het busje gehaald en in de politieauto gezet. Wij zaten dus met grote ogen het hele gebeuren aan te kijken we vroegen aan de chauffeur waarom ze dit deden. Aldus de chauffeur waren hun papieren dubieus en volgens hem zijn het vaak inwoners uit Guatemala die Mexico proberen in te komen. Uiteindelijk zaten er dus alleen nog maar backpackers in het busje, maar hadden we wel meer dan genoeg ruimte!
Eenmaal in San Christobal merkten we dat het hier harstikke koud was en trokken we dus alle warme kleren die we hebben aan (wat niet zo bijster veel is..) Het stadje is werkelijk prachtig en wordt niet voor niets de mooiste stad in Mexico genoemd. Vanmiddag gaan we met een paar andere reizigers naar de grotten een stukje hiervandaan. De komende dagen bezoeken we ook nog warmwaterbaden en Mayaruines, maar dat krijgen jullie natuurlijk allemaal nog te horen en te zien!
In San Christobal vonden we een gezellig backpackershostalletje met leuke mensen rondom ons. Samen met een Australier, een Duitser, een Noorse en wijzelf bezochten we de tweede dag Las Grutas de San Christobal. In deze grotten kon je een half uur rondlopen en zien hoe het water van de stalagtieten (ze hangen...:) af zien druppelen. Erg mooi, want wij hadden nog nooit zoiets gezien. Jammergenoeg kon je er maar een klein stukje doorheenlopen, maar het was zeker de moeite waard. De volgende dag is Esther nog een tocht te paard gaan maken naar een Mayadorpje. De tocht was mooi, maar het dorpje viel tegen. Aangezien San Christobal nogal koud was, vertrokken we na drie dagen al uit dit stadje, omdat we weinig warme kleding bij ons hadden. Op naar Palenque, een tropisch plaatsje op vijf uur rijden van San Christobal, waar een van de mooiste ruines van Mexico liggen. De eerste nacht verbleven we noodgedwongen in het dorp zelf (het was al laat, dus we moesten snel iets zoeken), maar besloten om de volgende dag iets te zoeken buiten het plaatsje zelf. We kwamen uiteindelijk terecht in Panchan (paradijs van de Maya´s), een soort gemeenschap met verschillende hostalletjes, restaurantjes, barretjes - in een schitterende tropische omgeving. Ze noemen deze plek ook wel Robinson Crusoe, omdat de eerste archeoloog van Palenque deze plek heeft gesticht en het is uiteindelijk uitgebreid tot dat wat het nu is door zijn kinderen. Het is er werkelijk heerlijk, met heel veel hippies, meditatietempels (niet dat wij die gebruiken) en jamboree en didgeridoo optredens. Hier zitten we nu dus nog steeds en we blijven er ook nog even!
Vanmorgen hebben we de ruines bezocht en ook deze waren weer indrukwekkend. (Zie foto´s) De komende dagen gaan we warmwaterbaden en watervallen bezoeken, maar daarover later meer!
Het plaatsje in Palenque waar wij verbleven was werkelijk een paradijsje! Niet voor niets zaten we daar dan ook vijf dagen in totaal! Vanuit ons hostal hadden we een excursie naar Agua Azul en de watervallen van Misol-Ha geboekt. Agua Azul is een verzameling watervallen (kleintjes) die uit lichtblauw water bestaan. Doordat de ondergrond het lichte lime-stone is lijkt het water fluoriserend blauw. In sommige poelen kon je ook zwemmen en ondanks het ijskoude bergwater was het heerlijk!! Het was even op je tanden bijten, maar eenmaal in het water was het lekker lekker! Er waren ook nog filmopnames bij dit natuurwonder aan de gang en de arme modelletjes stonden uren te koukleumen in het water. Je moet er wat voor over hebben om op de picture te staan...

Aangezien ons kitesurfavontuur in Holbox helaas niet doorging besloten we maar om vanuit Palenque terug naar Guatemala te gaan, want Mexico was ietsje te duur voor ons. (Vooral het transport). Zuid-Mexico heeft desalniettemin een behoorlijke indruk op ons gemaakt en we willen hier ook graag weer eens terug om het hele land te bezichtigen (met eigen vervoer williswaar, wie wil er mee??)
Maar goed, vanuit Palenque gingen we via een avontuurlijke grensovergang naar Flores in Guatemala. Eerst werden we met een busje opgepikt en reden we door de jungle van zuid-Mexico. Aan de grens moesten we in een bootje stappen en nadat de militairen onze rugzakken gecontroleerd hadden voeren we 2 uur over het water en waren we in Guatemala. Ook daar werden we weer opgepikt door een busje, maar we konden meteen zien dat we in een 3e-wereldland terecht waren gekomen, want het busje was niet je van het... Een meevaller was nog wel dat we geen $20,- uitreisbelasting hoefden te betalen, want er was geen migratiepost aan de Mexicaanse kant... En toen waren we dus weer in Guatemala....
Na ons kort, maar mooi verblijf in Mexico op naar Tikal in Guatemala. De meest indrukwekkende Mayaruines naar t schijnt en dat konden wij zeker beamen!! Om half zes ´s morgens (welke gek staat op dat tijdstip op tijdens een vakantie?? Wij dus!) werden wij opgehaald door een busje en naar de ruines gebracht. Het allermooiste is namelijk om de zon over de jungle en tempels te zien opkomen terwijl je op de grootste tempel 4 zit. Dus vroeg uit de veren en snel in de kleren en op naar de ruines. Het was al schemerig toen we aankwamen en we gingen dan ook snel op weg naar tempel 4. Het park was echter veel groter dan we dachten, dus het duurde al een half uur voordat we bij de tempel aankwamen. Onderweg zagen we al wel apen door de bomen slingeren en dat was natuurlijk al een hele belevenis op zich. Maar goed, uiteindelijk toch bij de tempel aangekomen en de vermoeiende klim naar boven gemaakt. De zon was natuurlijk al op, maar het uitzicht was werkelijk prachtig!! En dan al die junglegeluiden van schreeuwende papagaaien, toekans en wat voor beesten ook, het maakte het sfeertje compleet. Ongelooflijk om te zien hoe hoog ze de tempels gebouwd hebben om over de jungle uit te kunnen kijken... en ook de traptreden zijn zo groot dat we ons afvragen hoe die kleine maya´s ooit de tempels op geklommen zijn.
Niet alleen de ruines, maar zeker ook de jungle waar je doorheen loopt is schitterend. Zo loop je door een groen junglepaadje en plotseling zie je vanachter een grote boom een gigantische tempel opreizen... En de groene papagaaien die wij als huisdier houden vliegen gewoon over je hoofd heen! (en een lawaai dat ze maken) Na vijf uur rondlopen zijn we weer teruggekeerd en bij het hostal aangekomen zijn we eerst maar een siesta gaan doen, want tempelbeklimmen is een serieuze topsport..
Tikal waren daarmee de laatste ruines de we bezocht hebben, maar nu hebben we er ook wel genoeg gehad.
Vanuit Tikal reisden we door naar Semuc Champey- volgens sommigen het mooiste plekje in Guatemala. Semuc is een natuurlijke limestone-brug met bovenop allemaal poelen waarin je kunt zwemmen. Als uitvalsbasis verbleven we in het nabijgelegen dorpje Lanquin in een erg leuk resortje. Hier ontmoetten we een stel interessante reizigers met leuke verhalen. Zo was er een stel uit Engeland die al vier jaar met een Deux-chevaux door de wereld aan het trekken waren. Ze hadden m beschilderd met bloemetjes en er een soort camper van gemaakt. Echt leuk om te zien! En de verhalen die ze ook vertelden! Zo kregen ze in Australie een gratis overtocht naar Japan aangeboden op een cargoschip dat auto´s vervoert. Maar aangezien die leeg naar Japan terug ging stond hun autootje daar als enige op een 5-deks schip waar 5000 auto´s opkonden! Wat zal dat geweldig zijn als je zo rondreist en die dingen beleeft!
Hoe dan ook, wij dus met een pick-up naar Semuc Champey en het was inderdaad erg mooi. Vooral het punt waar de rivier onder de brug doorraast is indrukwekkend.
Toch vonden we Agua Azul in Mexico indrukwekkender omdat de watervallen veel groter zijn en het water nog blauwer lijkt. We worden al echte verwende mormels...
En nu zitten we nog steeds in het dorpje vlakbij Semuc Champey en gaan morgen door naar Coban en Guatemala City. Nog snel wat goedkope souveniertjes inslaan en op naar de Bay-Islands in Honduras waar we hopelijk ons duikbrevet gaan halen! Wordt vervolgd...
En daar gingen we met het bootje naar Utila. Het duikersparadijs van de Caraiben. Helaas ging ons kite-avontuur niet door, dus besloten we om het PADI-Open Water Duikbrevet te gaan halen. Op naar Utila dus. Een klein, tropisch eilandje waar we binnen een uur met de veerboot aankwamen. Direct werden er folders van duikscholen in onze handen gedrukt, want de concurrentie is enorm. We kozen voor een van de betere duikscholen - Utila Dive Centre omdat we daar goede verhalen van gehoord hadden en we vijf nachten gratis in een mooi hotelletje mochten slapen. (Wel op een slaapzaal en de jongen die bij ons op de kamer sliep vond het nodig om zn heel hard snurkende, Nederlandse vriendinnetje mee te nemen en daar ook het een en ander mee uit te spoken om 3 uur 's nachts...) Ach ja, het was maar voor vijf dagen.
Onze duikinstructeur was Dan, een toffe Engelse jongen met veel ervaring. Ons geluk was dat de twee Nederlandse meisjes die bij ons in de groep zaten (waarvan die ene het heel hard snurkende meisje was) na de eerste dag al opgaven en we uiteindelijk Dan als prive-instructeur hadden. (Normaal zitten er 6-8 in een groep) Dit hield wel in dat we de cursus in vier i.p.v vijf dagen gingen doen, wat wel vermoeiend was maar zeker niet minder leuk! De eerste twee dagen bestonden uit een stuk theorie (het leek wel natuurkunde wat we kregen, maar het was nodig om de krachten op je lichaam en de gevaren onder water goed te snappen) en het leren van de skills (vaardigheden) in de zee, dus tussendoor konden we al visjes en zo zien. Allemaal hardstikke leuk om te doen en we hebben echt veel geleerd. De derde dag gingen we al echt langs het koraal duiken en konden we hele mooie visjes en gekleurd koraal zien. Tussendoor leerden we weer wat skills, want dat moesten we allemaal kunnen om ons certificaat te krijgen. Bij de tweede duik van dag drie zagen we zelfs een zeeschildpad die we een tijdje gingen volgen. Echt prachtig om dat beest zo door het water zien glijden en het schijnt dat je ze niet zo heel vaak ziet, dus we hadden geluk.
De eerste duik van dag vier was ook weer heel mooi en Esther was helemaal in dr element onder water. Ook leerden we onze laastste skills en als we de volgende dag ook voor de theorie slaagden waren we gecertificeerde Open Water duikers! Ons theorie-examen legen we af in de hangmat op de steiger van het duikcentrum en niemand die ons controleerde. Het examen was een lachertje en die haalden we dan ook met vlag en wimpel. Dan feliciteerde ons met het behalen van ons diploma en vanaf toen mochten we overal ter wereld gaan duiken tot een diepte van 18 meter. De vijfde dag gingen we nog twee fundives doen die we gratis bij het pakket kregen. Al met al hebben we dus 6 duiken gemaakt langs prachtige koraalriffen en heel veel tropische vissen en een schildpad gezien. Bij 1 duik keken we naar boven en zagen we allemaal scholen gekleurde visjes door elkaar zwemmen. Gele, zwarte, zilveren, blauwe, noem maar op. Echt heel mooi om te zien! Utila was een fantastische duikplek en ook een van de meest betaalbare (lees:goedkoopste!) ter wereld om je duikcertificaten te halen. Al met al weer een geweldige ervaring op onze rondreis en we gaan zeker weten op nog veel meer plaatsen in de wereld duiken!

Je kan ook altijd de website van ons duikcentrum bezoeken http://www.utiladivecenter.com Een toffe site met veel foto's en filmpiessss
Na eerst een paar teleurstellende (lees geen f**k te beleven en erg duur) dagen aan de Nicaraguaanse kust te hebben doorgebracht zijn we maar snel teruggekeerd naar Costa Rica. Aan de grens was het weer het zelfde verhaal als op de heenweg alleen was er nu geen elektriciteit in het migratiekantoortje en hebben we daar ook weer meer dan een uur moeten wachten alvorens onze stempel in ons paspoort te mogen bewonderen. Er was spijtig genoeg geen "Cut the line" kereltje deze maal...

Maar ja we zijn er uiteindelijk aangekomen. Eindelijk terug in een geciviliseerd land. Zo voelde het tenminste aan voor ons, in vergelijking met al die voorgaande landen is CR echt een supermodern land, je kan hier zowaar een stoel bemachtigen in een bus zonder deze te hoeven delen met drie locals . Wij dus naar het strand en Esther heeft eerst nog ff overwogen om te gaan kite surfen bij de nica-tica grens maar heeft er uiteindelijk toch van afgezien wegens teveel gedoe om daar te komen. In plaats daarvan zijn we dan maar naar het surfplekkie Tamarindo getrokken, een leuk plekje waar je goed kan surfen, maar wat Utila is voor de duikers moet Tamarindo zijn voor de surfers want je had er maar twee soorten bedrijvigheid; surfshops en makelaarskantoortjes. Allebei enorm in trek bij de ons geliefde Amerikanen (not). Na 2 dagen, verscheidene surfpogingen (was cool!), blauwe plekken enz hielden we het voor gezien.

Op naar San Jose waar we weer even langs moesten bij de mensen van Ecole om een 3 daagse trip naar het nationale park Tortuguero te boeken. Voor een vrienden prijsje. Was echt super mooi daar (moet je maar ff bij de foto's kijken) we hebben er echt van genoten mooie natuur veel beestjes gezien kaaimannen, krokodillen, gifkikkers, toekans, luiaards, apen enz....

Na Tortuguero hebben we nog een tussenstopje gemaakt bij Pt Viejo waar we op onze heenreis ook al even zijn gestopt en nu zitten we 10 weken later, 12 grensovergangen overleefd alweer in Panama met een heleboel reiservaringen rijker! ! !
Ja ons laatste weekje van onze drie maanden hebben we het er eens goed van genomen. Leven op een Paradijselijk eilandje aan de Caraibische kust van Panama leek ons de beste optie om onze laatste echte reisdagen door te brengen. Dus wij naar Isla Robinson (dicht bij Rio Sidra). In een klein vliegtuigje (max. 10 pers.) vlogen we naar ons eilandje. De eerste twee dagen hebben we doorgebracht op een onbewoond eilandje van maximum 50 vierkante meter groot - er stonden niet eens palmbomen om ons te beschermen tegen de zon of om onze relaxte hangmat aan op te hangen. Maar t was er echt mooi (moet je maar weer even bij de foto's gaan kijken). Het leek wel of we midden in Expeditie Robinson waren aanbeland. Het eten wat ons voorgeschoteld werd kwam recht uit de zee via een omweg langs de pan op ons bord terecht. En zo zou het ons de komende 6 dagen dus vergaan, vis voor lunch, vis voor avondeten! Met 1 uitzondering: een avond kregen we een feestmaal aangeboden. Kreeft en krab in overvloed; goed om er een heel voetbalteam van te laten eten. Het kwam er dus op neer dat we overdag tijdens het snorkelen al die mooie beestjes die we in het water zagen leven, 's avonds op ons bord weer zagen!!! Overdag vulden we onze dagen met het hangen in een hangmat, snorkelen, zonnen, lezen en dan heel vermoeiend Beach ballen (maw gewoon heerlijk dus). 's nachts zochten we alweer onze hangmat op om lekker in te gaan slapen (wie heeft er nu een bed nodig?). Panama city de hoofdstad die nooit slaapt (supermarkt is er 24 uur open) ligt maar een half uurtje vliegen van dit paradijs. Maar bij gebrek aan elektriciteit op de San Blas gaan de mensen hier slapen op het moment dat de hemel vervuld wordt met oneindig mooie sterren. Het waren mooie dagen en we zijn er nu al zeker van (na een paar uren in de bewoonde wereld) dat we nog veel met heimwee zullen terugdenken aan ons verblijf daaro. Het was voor ons beiden zonder enige twijfel een van onze hoogtepunten! ! !

Maar ja zoals met alle mooie sprookjes komt ook aan het onze een einde morgen vliegen we terug naar Ecuador. Donderdag gaat Esther proberen haar terugvlucht te veranderen zodat die rond deze tijd volgende week al weer zal thuis zijn.